Η έμπνευση

Ο πόνος είν' η έμπνευση... Αυτή η απελπισία

Και όλα αυτά τα βράδια που δεν έχουν σημασία

Άδεια ποτήρια του κρασιού επάνω στο τραπέζι

Μόνο το φως ενός κεριού που καίει και τρεμοπαίζει

Και οι κουβέρτες, κι η σιωπή, και τα κλειστά παντζούρια

Και μαξιλάρια εδώ κι εκεί, στενάχωρα τραγούδια

Και ξαφνικά μπαίνει ένα φως, και έχει βγει ο ήλιος

Νόμιζα δεν είσαι εχθρός, μα δεν εισ' ούτε φίλος

Μάταιες οι προσπάθειες, μάταιες συζητήσεις

Αμέτρητα ερωτήματα, δε βρίσκουν απαντήσεις

Δεν έχει πώς να εκτονωθεί όλη η αυτή η ένταση

Γίνεται λέξεις στο χαρτί, ο πόνος είν' η έμπνευση...

Κλισέ

Εμπνεύστηκα απ' τη θάλασσα...

Φαίνεται τόσο άδεια

Που την κοιτάς από ψηλά

Και βλέπεις μόνο μπλε

Και όλοι το γνωρίζουμε

Πόση ζωή έχει μέσα

Μα μία γρήγορη ματιά

Δε θα το δει ποτέ...

Έτσι θα' ναι κι οι άνθρωποι

Δεν έχω αμφιβολία

Κι ας κρύβονται τόσο καλά

Σε όλα τα κλισέ

Μα η σιωπή με κούρασε

Η νύχτα είναι μεγάλη

Και θα ξαναμιλήσουμε

Στον πρωινό καφέ...