Η έμπνευση

Ο πόνος είν' η έμπνευση... Αυτή η απελπισία

Και όλα αυτά τα βράδια που δεν έχουν σημασία

Άδεια ποτήρια του κρασιού επάνω στο τραπέζι

Μόνο το φως ενός κεριού που καίει και τρεμοπαίζει

Και οι κουβέρτες, κι η σιωπή, και τα κλειστά παντζούρια

Και μαξιλάρια εδώ κι εκεί, στενάχωρα τραγούδια

Και ξαφνικά μπαίνει ένα φως, και έχει βγει ο ήλιος

Νόμιζα δεν είσαι εχθρός, μα δεν εισ' ούτε φίλος

Μάταιες οι προσπάθειες, μάταιες συζητήσεις

Αμέτρητα ερωτήματα, δε βρίσκουν απαντήσεις

Δεν έχει πώς να εκτονωθεί όλη η αυτή η ένταση

Γίνεται λέξεις στο χαρτί, ο πόνος είν' η έμπνευση...

Κλισέ

Εμπνεύστηκα απ' τη θάλασσα...

Φαίνεται τόσο άδεια

Που την κοιτάς από ψηλά

Και βλέπεις μόνο μπλε

Και όλοι το γνωρίζουμε

Πόση ζωή έχει μέσα

Μα μία γρήγορη ματιά

Δε θα το δει ποτέ...

Έτσι θα' ναι κι οι άνθρωποι

Δεν έχω αμφιβολία

Κι ας κρύβονται τόσο καλά

Σε όλα τα κλισέ

Μα η σιωπή με κούρασε

Η νύχτα είναι μεγάλη

Και θα ξαναμιλήσουμε

Στον πρωινό καφέ...

81 μη δημοσιευμένες αναρτήσεις

Λοιπόν, σ'αυτό το ιστολόγιο υπάρχουν 81 μη δημοσιευμένες αναρτήσεις στα πρόχειρα.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Κάποιες ήταν δημοσιευμένες κάποτε. Αλλά δε θέλω πια.
Θέλω να κάνω μια νέα αρχή.
Χωρίς να νιώθω εκτεθειμένη, χωρίς να νιώθω ξεσκέπαστη και απροστάτευτη.
Να κάνω την αρχή και να καταφέρω να φτάσω στο τέλος.
Να μάθω να βάζω τελείες.
Γύρω μου το μόνο που υπάρχει με σιγουριά είναι μισοτελειωμένες υποθέσεις.
Έχουμε ανάγκη το "κλείσιμο". Στα πάντα. Ό,τι εκκρεμεί, ό,τι μένει ανοιχτό μας πονάει.
Δε μας αφήνει να ησυχάσουμε. Μας βασανίζει.
Υπάρχει άραγε κάτι που δεν τελειώνει ποτέ;
Μπορούμε να μιλήσουμε γι'αυτό; Σε ποιον;
Μπορούμε να νιώσουμε την απόλυτη ελευθερία να εκφραστούμε
ξέροντας πως θα υπάρξει κ άλλος δέκτης πέρα από μας τους ίδιους;
Είναι εύκολο να γεμίζεις το κεφάλι σου με ερωτήσεις όταν μέσα σου είσαι άδειος.
Απαντήσεις;
Υπάρχουν;
Όχι δεν υπάρχουν.
Τουλάχιστον όχι απαντήσεις που να μας ικανοποιούν.
Αυτή είναι και η γοητεία των ερωτήσεων.
Να μένουν αναπάντητες.

Ερωτηματικά

Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν, άλλοι απλώς κάνουν ταξίδια

Κάποιοι αλλάζουν τη ζωή τους κι άλλοι την αφήνουν ίδια

Κι όλη αυτή η περιπλάνηση δε νιώθω να’χει τέλος

Μα όσο λέω να μείνω στάσιμη ο χρόνος πάει χαμένος

Πώς κάτι τόσο αληθινό, τόσο βαθύ και μαγικό

Τόσο έντονο και δυνατό να μην είναι αμοιβαίο;

Μήπως δεν είναι όλα αυτά ή μήπως το’θελες κι εσύ;

Μήπως όσο κι αν θέλαμε ήταν απλώς μοιραίο;

Κι αισθάνομαι αβοήθητη, χαμένη, απελπισμένη

Σαν να’μαι η μόνη ζωντανή σε πόλη πεθαμένη

Με κυνηγάει μια σκιά μα όταν γυρνώ έχει φύγει

Και πριν το καταλάβω καν έρχεται και με πνίγει

Και θέλω τόσα να σου πω μα η φωνή δε βγαίνει

Είν’όλοι τους νηφάλιοι μα εγώ είμαι μεθυσμένη

Κι ας φαίνεται τόσο σωστό, είναι μεγάλο λάθος

Λες να’ναι αυτό που θέλαμε κι οι δύο κατά βάθος;

Πήρες αυτό που ήθελες, μα πού είναι αυτό που θέλω;

Γιατί να βυθιζόμαστε σε κάτι μπερδεμένο;

Και τι ειν’αυτό πραγματικά που θα μας εμποδίσει;

Κι όμως στις ερωτήσεις μου κανείς δε θ’απαντήσει…