Άλλοι
έρχονται, άλλοι φεύγουν, άλλοι απλώς κάνουν ταξίδια
Κάποιοι
αλλάζουν τη ζωή τους κι άλλοι την αφήνουν ίδια
Κι όλη
αυτή η περιπλάνηση δε νιώθω να’χει τέλος
Μα όσο
λέω να μείνω στάσιμη ο χρόνος πάει χαμένος
Πώς κάτι
τόσο αληθινό, τόσο βαθύ και μαγικό
Τόσο
έντονο και δυνατό να μην είναι αμοιβαίο;
Μήπως
δεν είναι όλα αυτά ή μήπως το’θελες κι εσύ;
Μήπως
όσο κι αν θέλαμε ήταν απλώς μοιραίο;
Κι
αισθάνομαι αβοήθητη, χαμένη, απελπισμένη
Σαν
να’μαι η μόνη ζωντανή σε πόλη πεθαμένη
Με
κυνηγάει μια σκιά μα όταν γυρνώ έχει φύγει
Και πριν
το καταλάβω καν έρχεται και με πνίγει
Και θέλω
τόσα να σου πω μα η φωνή δε βγαίνει
Είν’όλοι
τους νηφάλιοι μα εγώ είμαι μεθυσμένη
Κι ας
φαίνεται τόσο σωστό, είναι μεγάλο λάθος
Λες
να’ναι αυτό που θέλαμε κι οι δύο κατά βάθος;
Πήρες
αυτό που ήθελες, μα πού είναι αυτό που θέλω;
Γιατί να
βυθιζόμαστε σε κάτι μπερδεμένο;
Και τι
ειν’αυτό πραγματικά που θα μας εμποδίσει;
Κι όμως
στις ερωτήσεις μου κανείς δε θ’απαντήσει…
